Baba

Babam; babasının onlara yaptığı babalığı, bize yapamadığını söyler hep. Ben de kendi çocuklarıma babalığı yapamadığımı söylerim. Belki, bizim çocuklarımız da, kendi çocuklarına babalığı yapamayacaklar ve bu söylem böyle devam edip gidecek...

Baba olmak kolay değil. Babalık çok zordur. Anneye benzemez ama, babaların da bir yüreği var. Babalığın en zor tarafı, yapmak isteyip te yapamadığıdır. Dışardan yapmak istemez gibi görünür ama, içi öyle değildir. Yani babanın içi başkadır, dışı başkadır. Anne ise baba gibi değildir. Onun içi de, dışı da aynıdır.

Bugün, babamı memlekete yolcu ettim. Bu sefer ki ayrılık, beni biraz daha üzdü. Onu bilmiyorum ama bu sefer ben bir başka duygulandım ve üzüldüm. O baba, ben evlat. Ona da sormak lazım, onun da duygularını almak lazım. Kim bilir o neler hissetti. O, dediğim gibi baba işte, içi başka dışı başka. Üzülse, içinde kalır, dışına vermez, sevinse dışına verir, içinde kalmaz. Babalar hiç belli olmaz.

Annelerimize nasıl sahip oluyorsak, babalarımıza da aynı şekilde sahip olalım. Baba, anneye göre biraz daha acımasızdır, gaddardır. Ama bu onun evladını sevmediğinden değil; onun kendi ayakları üzerinde durması gerektiğindendir. Yoksa, başı sıkışan insan, sıkıntısını gidermek için, en tembel ve en kolay olan yolu seçer. En kolay yol da, annenin yoludur, en zor yol da, babanın yoludur. Anneye daha kolay söylersin ama, babaya öyle kolay söyleyemezsin.

Her ne kadar babam şöyle veya babam böyle deseniz de; hani atalarımızın bir veciz sözü vardır ya, “Damdan düşen bilir” diye, Baba olmadan, babalığı bilemezsin...

Recep Altun Kaman-Kırşehir